Insanlar üce ayrilir bence... Siiri bulmuslar, siiri henüz bulamamislar ve siiri kaybetmisler... En sanslilar icindeki siiri bulmus olanlar. Baktiklari her yerde, her seyde bir siir görebilir onlar. Ister aci, ister tatli, ister mutlu, ister gözü yasli, her anda hissederler siiri... Dogan güne de batan günese de söyleyecekleri vardir. Sevinc gözyaslarina da keder ic cekislerine de selam eder misralar dizerler... Siiri yasarlar bir ömür... Siirini henüz yakalayamamislar da sansli sayilirlar... Biraz daha umutla, biraz daha sevgiyle bakmayi becerebilen herkes elbet bir gün bulur o siiri. Bakis acisini degistirmeliler sadece. Azicik azim ve cesaret ile... En umutsuzlar ise siirini kaybetmis olanlar... O kadar örselenmis, o kadar incitilmis, o kadar acitilmistir ki onlarin canlari, tüm umutlarini yitirmistirlerdir yasama dair. Umutlar tükendiginde degil mi ki zaten nefes almaktan vazgecisimiz... Umutlar tükendiginde degil mi ki kulac atmayi birakir boylariz dibi... Umut yoksa siir yok... Siir hep bizimle olsun...
Prof. Dr. Melis Palamar Onay