Osmanlida at, pek cok diyarda oldugu gibi yüksek statülü hayvandir. Buna karsilik esek, tipki amcazadesi katir, alcakgönüllü bir statüyü temsil ediyordu. Cilekes, dayanikli hizmetkar. Anirmasi sevilmemis, tepmesinden cekinilmis, inatciligindan yakinilmis, ola ki bu ayriksiliklari nedeniyle durmadan sirtina yük ve sopa bindirilmis, yetmemis, insan kendi hemcinsini asagilarken onu eseklikle oklamistir.
Gene de Osmanlinin yasamina bütün sevimliligiyle sokulmus mahlktu. Onu minyatürlerden salinarak gecerken görüyoruz. Edirne senliginin kayitlarinda gürese tutusturuldugu belirtiliyor, herkes gülmekten kiriliyormus. Doruga ciktigi örnek, Seyhnin Harnamesidir Bu XV. yüzyil metni, Dogunun ve Batinin hayvan masallari arasinda seckin bir yer tutmasi gerekirken haksizca
kenara itilmis, majör bir basyapit olarak anilmasi
gerekirken fabula geleneginin gölgede kalmis bir
ürünü olarak degerlendirile gelmistir.
Harnameyi bir de bugünün ölcüleri isiginda okuyup tartmak gerekiyor kanisini tasiyorum.
Enis Batur
