Bundan tam on bes yil önce, Ibisin Rüyasi hakkinda yazdigim bir elestiri yazisinda, tiyatro dünyasini anlatan ne kadar az fiktif eserimiz oldugundan yakinmistim. Sami Pasazade Sezainin Pandomima hikayesinden Sait Faikin Kumpanyasina, Resat Nurinun Son Siginakindan Haldun Tanerin Sersem Kocanin Kurnaz Karisina, hatta Pinar Kürün Kücük Oyuncusuna kadar gecen bir asirlik yelpazede handiyse bir elin parmaklari kadar eseri bir cirpida siralamakta zorlandigimi hala hatirliyorum. Sanatin dolambacli koridorlarini, sanatcinin yaratma, olusturma ve yorumlama cilesini problem edinmis fiktif eserlerimizin azligindan yakinmakta hakliyim; cünkü, bu kisirlik, sanati ve sanatciyi sanatin ifade kapsamina alamadigimizin isareti gibi...